του Μαυρόπουλου Παναγιώτη*, Σάββατο 2 Δεκ 2017
Η παρεμποδιστική χρήση ισχύος, και πρωτευόντως της στρατιωτικής, δεν είναι κάτι νέο στο διεθνές σύστημα· αντίθετα, για παρεμποδιστικούς σκοπούς είναι τόσο παλαιά όσο και ο πόλεμος. Είναι γεγονός ότι οι διεθνείς δρώντες πάντοτε διεξήγαν παρεμποδιστικούς πολέμους, ή τουλάχιστον διεξήγαν πολέμους για λόγους μεταξύ των οποίων και η παρεμπόδιση. Η εμφάνιση των μη-κρατικών δρώντων και των νέων απειλών, και με ημερομηνία ορόσημο την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, προκάλεσε μια επανεξέταση της έννοιας του παρεμποδιστικού πολέμου, με κυρίαρχη την αμφισβήτηση του μέχρι τότε ισχύοντος ηθικού και νομικού πλαισίου, το οποίο θεωρήθηκε μη ρεαλιστικό και περιοριστικό, υπό τον φόβο όμως ότι μια ενδεχόμενη υπερβολική χαλάρωσή του θα προκαλούσε την κατάχρηση, προς την οποία είναι επιρρεπής, από τις μεγάλες δυνάμεις. Για τα μικρά κράτη, η παρεμποδιστική χρήση ισχύος, στην στρατιωτική της διάσταση, παραμένει μια δύσκολη πολιτική επιλογή, με εφικτή και προτιμητέα εναλλακτική λύση την χρήση της μη στρατιωτικής ισχύος τους για την αντιμετώπιση μελλοντικών απειλών. Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική επιλογή της παρεμποδιστικής χρήσης ισχύος παραμένει, ως δικαίωμα και υποχρέωση, στην διάθεση της πολιτικής ηγεσίας για την προστασία των πολιτών της, υπό την προϋπόθεση της ορθολογικής της χρήσης.